Pijn die als "spiritueel" gekwalificeerd mag worden, verschilt niet direct van fysische of psychosociale pijn. Ze dient zich aan onder dezelfde vormen, maar wortelt dieper aangezien ze haar oorsprong vindt in welbepaalde stoornissen in het zingevend draagvlak. Spirituele pijn behoort tot het (eindige) leven en komt bij iedereen voor. Bij de terminaal zieke mens komt ze evenwel verhevigd naar boven, vanwege het definitieve
en het radicale karakter van het afscheid. Zoals gedetailleerd in het manuscript kan ons model met zeven indicatoren ter observatie van spirituele pijn de aandacht voor dergelijke vorm van pijn vergroten.
De zorg voor spirituele pijn zal altijd een homeopathisch karakter hebben: enkel wanneer de pijn naar boven wordt gebracht en doorleefd kan worden, zal ze zichzelf oplossen. Hier is dus geen pijn-"controle" (act
van buitenaf) nodig; de pijn zelf moet de tijd krijgen om te groeien naar een nieuw inzicht. Om dit proces mogelijk te maken, zijn een aantal nieuwe grondhoudingen in onze zorgverlening nodig: verlangzaming, verzoening met het onvolmaakte en het kunnen vrijwaren van een "intieme afstand".
Wanneer de patiënt dwars door zijn spirituele pijn gaat, wordt spirituele groei mogelijk. Cicely Saunders, grondlegster van de Europese palliatieve zorg, geeft omtrent het begeleiden van dit proces enkele waarschuwingen mee. Deze waarschuwingen kunnen helpen om het gevaar van spiritualisme in de terminale zorg te omzeilen."/> Pijn die als "spiritueel" gekwalificeerd mag worden, verschilt niet direct van fysische of psychosociale pijn. Ze dient zich aan onder dezelfde vormen, maar wortelt dieper aangezien ze haar oorsprong vindt in welbepaalde stoornissen in het zingevend draagvlak. Spirituele pijn behoort tot het (eindige) leven en komt bij iedereen voor. Bij de terminaal zieke mens komt ze evenwel verhevigd naar boven, vanwege het definitieve
en het radicale karakter van het afscheid. Zoals gedetailleerd in het manuscript kan ons model met zeven indicatoren ter observatie van spirituele pijn de aandacht voor dergelijke vorm van pijn vergroten.
De zorg voor spirituele pijn zal altijd een homeopathisch karakter hebben: enkel wanneer de pijn naar boven wordt gebracht en doorleefd kan worden, zal ze zichzelf oplossen. Hier is dus geen pijn-"controle" (act
van buitenaf) nodig; de pijn zelf moet de tijd krijgen om te groeien naar een nieuw inzicht. Om dit proces mogelijk te maken, zijn een aantal nieuwe grondhoudingen in onze zorgverlening nodig: verlangzaming, verzoening met het onvolmaakte en het kunnen vrijwaren van een "intieme afstand".
Wanneer de patiënt dwars door zijn spirituele pijn gaat, wordt spirituele groei mogelijk. Cicely Saunders, grondlegster van de Europese palliatieve zorg, geeft omtrent het begeleiden van dit proces enkele waarschuwingen mee. Deze waarschuwingen kunnen helpen om het gevaar van spiritualisme in de terminale zorg te omzeilen."/>